Misschien ben ik geworden wat jij helemaal niet wou!’, De woorden van Stef Bos uit het lied Papa (1990), raakten me vroeger vaak diep. Onbewust nam ik lang geleden aan, dat het een tekortkoming moest zijn geweest om niet te hebben kunnen voldoen aan de criteria en maatstaven door jouw ouders (onbewust) gesteld maar door jou wellicht zeer bewust gevoeld.
Ik was destijds nog een onzekere adolescent, die worstelde met de vraag aan wiens criteria mijn leven, mijn gedrag, mijn keuzes en mijn bestemming zouden moeten voldoen. Maar hoe erg is het eigenlijk? wanneer jij niet degene bent geworden die jouw ouders voor ogen hadden? Inmiddels zijn mijn overtuigingen over wie ik ben en mag zijn gelukkig veel ruimer. Want wat ik nu veel erger en verdrietiger vind, is dat jíj wellicht iemand bent geworden die jij zelf helemaal niet wou! Dit te constateren is pijnlijk en confronterend tegelijk, maar zeker niet het einde van de wereld.
Want ook jíj kunt breken met de gewoonte die je inmiddels hebt ontwikkeld om jouw huidige zelf te zijn. Zeker wanneer je beseft dat jouw persoonlijkheid grotendeels bestaat uit jouw onbewuste programmeringen en in stand worden gehouden door jouw overtuigingen, attitudes en percepties veelal gebaseerd op het verleden. Wie wil jij zijn?